แพร่-น่าน ล่องแก่งน้ำว้า 27 - 29 ส.ค. 47 (Part I)

พวกเรา ประกอบด้วย เรา หมอปุ้ม จุ๋ย เหน่ง เอก รวมกลุ่มกับพวกพี่ฮุ้ง (Rx 5) อีก 11 คน แต่จำชื่อไม่ค่อยได้แล้ว จำได้บางคน ชื่อ พี่เปิ้ล (ญ) พี่ตุ่ย (ช) รวมเป็น 16 คน ช 5 ญ 10 และตุ๊ดอีก 1 เดินทางด้วยบริการหนุ่มสาวทัวร์ ออกเดินทางตั้งแต่เย็นวันศุกร์ที่ 27 ส.ค. 47 จุ๋ยนัดไว้ที่คอนโดมันตอนทุ่มครึ่ง แต่ไปถึงทุ่มกว่านิดหน่อย มีพี่ฮุ้งกับเพื่อน (ชื่อพี่เล็ก) มารออยู่ก่อนแล้ว เลยนั่งเม้าท์กันไปพลางๆ ก่อน

ออกจากคอนโดจุ๋ยประมาณ 19.40 น. รถตู้ของบริษัททัวร์มารับ มีคนมาขึ้นอีก 2 คน ชื่อพี่ตุ่ยกับน้องเอ้ (จำชื่อได้อีกคนละ) มีไกด์ประจำรถชื่อน้องทิพย์ พยายาม entertain ด้วยการให้เล่นเกม อย่างทายทะเบียนรถ ยัยหมอปุ้มตอบถูกเพราะคนขับใบ้ให้ เลยได้รางวัลเป็นหมอนรองคอเป่าลม แล้วก็มีทายรอบเอวไกด์ (อะไรจะขนาดนั้น) รู้สึกพวกเราจะหมดวัยแล้วเลยค่อนข้างเซ็งกับเกม ได้แต่นั่งคุยกันเอง นานๆ พอหุบปาก ก็จะได้ยินเสียงจุ๋ย talk show เกี่ยวกับ marketing และ บ. Organon จากท้ายรถมาให้ได้ยิน

รถแวะพักรออีกคันที่ปั๊ม Jet แถวบางประอิน รอพอสมควรจนเราหิวอีกรอบ เที่ยวเดินสำรวจหาของกินตามร้านในปั๊ม ได้แซนวิชกับนม 1 ขวด รถอีกคันนึงได้ไกด์ผู้ชายชื่อ แอ๊ด (ไม่หล่อ)...มองปราดแรกเห็นว่ามีแต่สาวๆ แต่ที่จริงวันรุ่งขึ้นถึงค่อยรู้ว่ามีอีก 1 หนุ่มกับอีก 1 ตุ๊ด แอบอยู่ในเงามืด พอๆ กับเพิ่งรู้ว่าเห็นแต่เอ๊าะๆ ที่จริงก็มีอายุแล้วเหมือนกัน สายตาเราตอนกลางคืนคงไม่ค่อยดี ต้องระวังการปิ๊งหนุ่มตอนกลางคืน -_-“

จุ๋ยยังลงมาเดี่ยวไมค์โครโฟนต่อข้างรถ หลังจากแยกย้ายกันไปฉี่ มองเห็นเอกกับเหน่งยืนฟังอยู่เลยเข้าไปสมทบตามประสาไทยมุง แล้วก็คิดได้ว่าไม่ควรเลย เพราะเอกกับเหน่งทำหน้าเซ็งๆ ทั้งคู่ ....บอกแล้วว่าตอนกลางคืนสายตาไม่ค่อยดี แล้วก็เพิ่งรู้ว่าพี่โน้ตอุดม เอ๊ย นายจุ๋ย เป็นเดี่ยวฯ ประเภทเผด็จการ แค่ชวนเอกคุยนิดเดียว มันเข้ามาแทรกถามว่าเมื่อกี๊คุยกับเอกถึงไหนแล้วนะ.. ทำนองว่า ฟังกูพูดให้จบก่อนโว๊ย พอหมอปุ้มฉี่เสร็จ (ทำไมนานนักก็ไม่รู้) เลยเดินไม่รู้อีโหน่อีเหน่มาติดกาวดักหมูอีกตัว เอ๊ย อีกคน สัตว์โลกผู้น่าสงสารทั้ง 4 เลยได้แต่กรอกตาไปมา เรามองดูท่าน ท่านมองดูเราอยู่อย่างนั้น จนเสียงสวรรค์ของไกด์เรียกขึ้นรถ หมู 2 ตัวเลยหลุดจากกาวไปได้ เหลือแต่เอกกับเหน่งไปมีชะตากรรมร่วมกันต่อที่ท้ายรถ

จากนั้นรถก็ปิดไฟมืดให้ได้นอน แต่มันยังไม่ถึงเวลานานก็เลยคุยกันต่อ จนเบื่อถึงจะเริ่มหลับได้ ท้ายรถคงจะถึงเดี่ยวฯ 3 แล้วล่ะ