เวียตนาม (Part VIII)

8 ธ.ค. 50
วันนี้ไม่อยากตื่นจากห้องสุดสบายของโรงแรมเลย เช้านี้เราได้กินอาหารบุพเฟต์ของโรงแรมแบบในเมืองไทย จากนั้นไม่น่าเชื่อว่าเรือลำเดิมจะมารับเรากลับฮาลองซิตี้ บรรยากาศที่ท่าเรือในวันนี้ก็เป็นแบบเดียวกับเมื่อวาน คนที่ค้างบนเกาะก็ลงจากเรือมาโบกมือลาคนที่กลับพร้อมเรือ พวกเราได้เพื่อนเดินทางชุดใหม่อีก 6 คน นางงามมิตรภาพชาว USA ยังทำหน้าที่ของเธอต่อไปโดยคุยกับผู้มาใหม่ (ที่อยู่บนเรือก่อนแล้ว) อย่างออกรส ส่วนพวกเรานั่งเฉยๆ กันได้ซักพักจนเกือบหลับ พอดีกับที่หมอปุ้มเปิดประเด็นถามเรื่องงานกับจุ๋ย คราวนี้เลยต้อง (ถ่างตา) ฟังยาวจนเกือบถึงท่าเรือที่ฮาลองซิตี้

เราแวะกินข้าวเที่ยงกันที่ภัตตาคารแถวท่าเรือ ที่ยังคงเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวทัวร์ต่างๆ ถ้าไกด์ไม่บอกสงสัยจะพลัดหลงกันค่อนข้างแน่ กินเสร็จปรากฏว่าไกด์ที่มารับกลับฮานอยเป็นไกด์ซิง-โสดสนิท เจ้าเก่า แต่แทนที่จะเป็นรถตู้แบบเดิมมารับพวกเรา คราวนี้เป็นรถมินิบัสแทน ที่นั่งแคบๆ ทำเอาเมื่อยไปทั้งตัวกว่าจะถึงฮานอย

คราวนี้พนักงานโรงแรม Ngoh Minh คุ้นกับพวกเราแล้ว ยังถามยิ้มๆ หลังจากเห็นพวกเราอ่อนระโหยโรยแรงว่าเป็นไงบ้าง พักกันพอหายเหนื่อยและท้องหิวมาแทนที่ เลยต้องให้ไกด์จุ๋ยพาไปกินข้าวเย็น ที่งวดนี้ไกด์อยากจะกินอาหารอิตาเลี่ยนแทนอาหารเวียตนาม พวกเราเลยต้องเดินเลียบทะเลสาบคืนดาบไปที่ร้าน Al Fresco’s (ไม่รู้ไปเล็งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่) อาหารมื้อนี้เป็นรวมมิตรพาสต้า รวมมิตรบาร์บีคิว จานใหญ่มากๆ (ดีที่ไม่ยุให้เสี่ยสั่งพิซซ่ามากินด้วย) หลังจากนั้นก็เดินย่อยอาหารด้วยการช้อปปิ้งกระเป๋าเป้อีกครั้ง เดินต่อราคากันจนคนขายแทบเตะออกมาจากร้าน มีลุงเจ้าของร้านนึงอุตส่าห์ลดให้เพราะพวกเราบอกว่าจะเอาทั้งหมด 5 ใบ แต่พอเอากระเป๋ามาให้จริงๆ กลับเลือกสีไม่ได้ เลยได้แค่ใบเดียวพร้อมกับคำพึมพำของลุง